زندگینامه منصوره حسینی
منصوره حسینی در سال 1305 در تهران به دنیا آمد. 10 سال بیشتر نداشت که در یک روز زمستانی طرحی از درختان کاج حیاط خانهشان در دفتر مشق خود کشید و همین سبب شد تا پدرش برای منصوره معلم خصوصی نقاشی بگیرد.
پس از پایان دبیرستان، به دانشکده هنرهای زیبا وارد شد و نقاشی را به طور جدی زیرنظر استادانی چون علیمحمد حیدریان، محسن مقدم و مادام امین فرد (معلم فرانسوی) پی گرفت.
آثار منصوره حسینی، برای نخستین بار، در انجمن فرهنگی ایران و انگلیس به نمایش درآمد و در همین سال از دانشکده هنرهای زیبا فارغالتحصیل شد. پس از آن برای ادامه تحصیل به ایتالیا رفت و در آکادمی هنرهای رم به تحصیل پرداخت. در سال 1335 اثری از او در بینال ونیز معرفی شد و بدین ترتیب نخستین هنرمند ایرانی، به این نمایشگاه جهانی راه یافت. در سال 1336 گالری وانتاجو در شهر رم، 19 تابلوی منصوره حسینی را به نمایش گذاشت. چندی بعد با یکی از آثارش در نمایشگاه هنرهای فیگوراتیو در شهر فروزینونه (ایتالیا) شرکت کرد و مدال طلای این نمایشگاه را به دست آورد.
در سال 1337 به اهتمام انجمن آسیایی ایتالیا، نمایشگاهی با عنوان «نقاشان آسیایی در رم» برپا شد که منصوره حسینی نیز چندین اثر خود را در آنجا به نمایش گذاشت. یکی از آنها با عنوان «حیاط رمی» از سوی هیئت داوران، اثری ممتاز شناخته شد و پس از آن بورس تحصیلی به او تعلق گرفت. دیدار با «لئونللو ونتوری» هنرشناس و منتقد برجسته ایتالیایی، نقطهعطفی در زندگی هنری او به شمار میرود که در همین سال اتفاق میافتد.
حسینی در ادامه فعالیت حرفهای خود در نمایشگاههای گروهی نقاشی در میلان، ناپل، آلاتری، اوله وانو، چهارسالانه رم و سایر شهرهای ایتالیا حضور یافت و با شرکت در مسابقه ثبت زیباییهای آشکار و ناشناخته شهر رم، شرکت در مسابقه برای نقاشی از مناظر شهر سان جووانی کاپانو و شرکت در نمایشگاه هنر معاصر (الهام از حیات نباتی)، جوایز ارزندهای را نیز از آنِ خود کرد.
منصوره حسینی پس از پایان تحصیل در آکادمی هنرهای زیبای رم، در شهریورماه 1337 به تهران بازگشت و در سال 1339 وزارت فرهنگ و هنر به توصیه سفارت ایران در ایتالیا، برای قدردانی از جوایزی که منصوره حسینی در خارج از ایران و در طول دوران تحصیل به دست آورده بود، نشان درجهسوم هنری را به او اهدا کرد.
وی از سال 1346 نقدنویسی را در صفحه «هنر امروز» روزنامه «اطلاعات» با نام مستعار «دکتر اسد» آغاز کرد و با هدف آموزش و آگاهی، زبانی تند و تیز را برای نقدهای خود انتخاب کرد و قریب به یکسال، در این صفحه نقدهای خود را به استحضار علاقهمندان به هنر رساند.
سال 1347 یک دوره نقد هنر را در دانشکده هنرهای زیبا تدریس کرد و در سال 1350 رمانی با عنوان «پوتین گلی» منتشر کرد. دو سال بعد، با گشایش «نگارخانه منصوره حسینی» مجموعهای از آثارش را به نمایش گذاشت.
منصوره حسینی، در بیش از نیمقرن فعالیت هنری خود آثارش را در نمایشگاههای انفرادی و گروهی بسیاری به علاقهمندان هنر عرضه کرد و به عنوان یکی از اعضای پیوسته فرهنگستان هنر، فعالیت داشت. پیکر منصوره حسینی در 13 تیرماه 1391 از مقابل نگارخانه صبا تشییع شد و در قطعه هنرمندان بهشت زهرا آرام گرفت.
چند از هزاران:
نقدنویسی در روزنامه اطلاعات - 1346
تدریس نقد هنر در دانشکده هنرهای زیبا، دانشگاه تهران -1347